ညေနညခင္း အခ်ိန္မ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ျဖဳန္းတီးပစ္ရန္ စိတ္လိုလက္ရ ရွိလြန္း၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ ဖုန္းဆက္ ခ်ိန္းလိုက္မိသည္။ အားလံုးက လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲ သေဘာတူသည္ႏွင့္ တရုတ္တန္း ၁၉ လမ္းတြင္ ရီေ၀ေ၀ေလ လြင့္ပစ္ဖို႔ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ ... ျမိဳ႔ေတာ္ရန္ကုန္၊ သည္ျမိဳ႔ေတာ္သည္ လွည့္လည္ေနေသာ ၀ဲဂယက္ႏွင့္ တူသည္။ သည္ျမိဳ႔ေတာ္သည္ ဘုရားပြဲမွ ၀ကၤဘာႏွင့္ တူသည္။ က်ီးအုပ္တို႔ ျပိဳဆင္းလာသံေတြကို မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ရင္း၊ ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္စြာ အိမ္ျပန္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳရင္း က်ေနာ္ အငွားကား တစ္စင္းျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။
လမ္းဆံု တစ္ေနရာတြင္ အငွားကားေပၚမွ ပစ္ခ်သြားသျဖင့္ ဒလိွမ့္ေကာက္ေကြး လြင့္ေနေသာ ေငြႏွစ္ရာကို လိုက္ေကာက္ေနေသာ ယာဥ္ထိန္းရဲ ငယ္ငယ္ေလးကိုလည္း က်ေနာ္ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ျမိဳ႔ေတာ္၏ အေလ့အထ မ်ားစြာထဲမွ တစ္ခု ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တရုတ္တန္းသည္ မီးေရာင္ ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ၾကိဳသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္၇ွိ တရုတ္တန္းမ်ားသည္ သည္ပံုစံပင္ ျဖစ္သည္လား က်ေနာ္ ေတြးေနမိသည္။ လမ္းေဘးတြင္ ဆိုင္တန္းမ်ားစြာ ...ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ေလးမ်ားက ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္း အကြာတိုင္း တစ္ဆိုင္နီးနီး ရွိေနသည္။ က်ေနာ္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ လာစားသည္ မဟုတ္ေလ။
ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ေစ်းသည္တို႔ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့သည့္ ဟင္းရြက္ အေလအလြင့္မ်ား၊ တားျမစ္ ထားသည္ ဆိုေသာ ပလတ္စတစ္ အိတ္ခြံ၊ ေထာက္ျမင့္ဖိနပ္ႏွင့္ ေျခေထာက္ ေဖြးေဖြး၊ လူေတြၾကားထဲ တိုးကာ ေ၀ွ႕ကာ သြားေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ .. ထိုထိုေသာ အရာမ်ားကို ျဖတ္သန္းျပီး က်ေနာ္ လမ္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႕ ၀င္လာလိုက္သည္။ ခ်ထားေသာ ခံု၀ိုင္းမ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရွာေနစဥ္မွာပင္ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးမ်ားက သူတို႔ဆိုင္တြင္ ထိုင္ရန္ ဆြယ္ၾကေသာ အသံမ်ားက နားထဲ ၀င္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၾကိဳေရာက္ေနၾကပီ။
က်ေနာ္တို႔သည္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုသာ စားသံုးသူမ်ား သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ အမွတ္သေကၤတမ်ား၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားကိုလည္း စားသံုးသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္ကား ဘီယာ ကုမၸဏီမ်ားမွ စားပြဲထိုးမယ္ေလး မ်ားကို ေငးေမာ ၾကည့္ရႈျခင္းက သက္ေသခံပင္ ျဖစ္သည္။ တံဆိပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ မီနီစကပ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးမ်ားက တစ္၀ိုင္း၀င္ တစ္၀ိုင္း ထြက္ကာ မိမိတို႔ ကုမၸဏီထုတ္ ဘီယာကို ေသာက္သံုးၾကရန္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။
ခိုင္ထူးသီခ်င္းကို ေဟာ္လိုဂစ္တာေလး တစ္လက္ျဖင့္ ၀ိုင္းတကာ လွည့္ကာ ေဖ်ာ္ေျဖရင္း အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းေနေသာ အကုိၾကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးသည္။ ဖိုးသာထူး၊ ေတးျမံဳငွက္ႏွင့္ ေရႊလည္တိုင္ တို႔ကို ေတာင္းဆို နားဆင္ရင္း က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ တအုန္းအုန္း ထုႏွက္ေနသည္က အႏုပညာ၊ အႏုပညာ၊ အႏုပညာ ... ။ ဖန္သားထက္မွ ေငြ႔ရည္ ဖြဲ႔ေနေသာ ေရေငြ႕ မႈန္မႈန္မ်ားကို လက္ႏွင့္ တို႔သပ္ ေဆာ့ကစား ေနရင္းပင္ ဂစ္တာသံ ဆံုးသြားသည္။ ညကိုးနာရီ ထိုးျပီ ျဖစ္၍ ျပန္ရေတာ့မည့္ ဂစ္တာသမားၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ေတးျမံဳငွက္ေရ .. ပ်ံလမ္းလည္း သာပါေစ၊ ျပန္လမ္းလည္း သာပါေစ။
မူးယစ္ျခင္းက လြတ္လက္စ ရွိေနေသာ စိတ္ကို ထပ္မဖမ္းထား ခ်င္ၾကေတာ့။ ၁၉ လမ္းကို ႏႈတ္ဆက္ကာ သီခ်င္းဆိုရန္ ေနာက္တစ္ေနရာ... ။ သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညည့္မွ မနက္ၾကဘဲေလ။ ကုကၠိဳလ္ပင္ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းမ်ား ငံု႔ကိုင္း ၾကည့္ေနသည့္ ၾကားမွ က်ေနာ္တို႔ ၀င္ေရာက္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးပြင့္နီနီေလးမ်ားက ေမွးတစ္လွည့္ လင္းတစ္လွည့္ႏွင့္ ဒါသည္ပဲ ခရီးဦးၾကိဳ ျပဳသည္လား။ ဒီေနရာတြင္ ကီး၀င္ မ၀င္ မလိုပါ၊ တိုင္မင္ကိုက္ရန္လည္း မလို ... ေရွ႕က ရုပ္ျမင္ဖန္သားျပင္ေပၚမွ စာသားအတိုင္း မွန္ေနစရာလည္း မလိုဘဲ န၈ါးနီျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္၍ ရသည္။ ရင္ဂို၏ ဒဏ္ရာရထားျဖင့္ ခရီးသြားရင္း ထူးအိမ္သင္၏ အေမ့အိမ္ သို႔လည္း ျပန္လို႔ရသည္။ အဆံုးသတ္တြင္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးသည္ စိုင္းထီးဆိုင္၏ သဘာ၀ရဲ့ ရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ားပင္ မဟုတ္လား။
စားပြဲေပၚမွ ဖန္ခြက္မ်ားကို ျဖည့္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားသူ ကေလးသည္ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ စီးကရက္ ျပာေတာင့္ေလး ရွည္လာတိုင္း ျပာခြက္ေလး အလိုက္သင့္ ခံေပးသည့္ တာ၀န္လည္း ယူသည္။ တံခါး၀တြင္ ဧည့္ၾကိဳ ေကာင္မေလးမ်ား ဦးညြတ္တိုင္း ရွက္ရြံ႔ အားနာတတ္သူသည္ ျမိဳ႔ေတာ္သား ပီသစြာ ထိုးေပးလာေသာ ျပာခြက္ထဲ ျပာေျခြတတ္ လာေၾကာင္း၊ ကမ္းလာေသာ ခြက္ကို အလိုက္သင့္ ယူတတ္လာ ေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဥေပကၡာ ျပဳထားဖို႔လည္း လိုေသးေၾကာင္း သတိရသည္။
မွတ္ဥာဏ္မ်ားသည္ တြယ္ရာမဲ့ ေမ်ာလြင့္ကာ ယိုင္ထိုး ေနၾကသည္။ စကားလံုးမ်ားကား အေ၀းသို႔ ထြက္မသြားဘဲ ကိုယ့္အနားမွာသာ ၀ဲလွည့္ေန သလိုလို။ ကုကၠိဳလ္ရြက္ေျခာက္မ်ားေပၚ ျဖတ္နင္းရင္း အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ မပီ၀ိုးတ၀ါး သီခ်င္းသံ တပိုင္းတစ္စကသာ အေဖာ္ ... ... ...။ ။
No comments:
Post a Comment