ျဖစ္ခ်င္ခဲ့သမွ် ဘ၀

လိေမၼာ္ေရာင္ထမင္းခ်ိဳင့္ေလး ... ဟုတ္သည္။ အတိတ္ကိုျပန္သြားလ်င္ ပထမဆံုးစရမည့္ေနရာမွာ လိေမၼာ္ေရာင္ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးျဖစ္သည္။ ထိုထမင္းခ်ိဳင့္ေလးကိုသာ စိတ္ထဲစြဲစြဲျမဲျမဲရွိပါေတာ့သည္။
ထို႔ျပင္ အမိုးျမင့္ျမင့္ႏွင့္ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း၊ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္၊ ေလတိုက္တိုင္း အသံတရွဲရွဲထြက္သည့္ ယူကလစ္ပင္မ်ား။ အေဒၚအငယ္က က်ေနာ့္ကို ခ်ီပိုး၍ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ေလ့ရွိသည္။
ေက်ာင္း၀င္းထဲမ၀င္မီ တုတ္တံေလးႏွင့္ခ်ိဳခ်ဥ္ျပားေလး ၀ယ္ေပးတတ္သည္။ က်ေနာ္ငယ္ငယ္က ေတာ္ေတာ္ဆိုးသည္ဟု အေဒၚကေျပာပါသည္။ အေဒၚေက်ာင္းဆရာမထံတြင္ စာလာသင္ေသာ တရုတ္မေလးသည္
က်ေနာ့္တစ္ဦးတည္းေသာ ကစားေဖာ္။ က်ေနာ့္ ကစားစရာမ်ားကို သူမအားထုတ္ျပတတ္ေသာလည္း သူမကို ဘယ္ေတာ့မွ မကစားေစပါ။ သူမက မကစားရလ်င္ျပန္မည္ဆိုလ်င္ က်ေနာ္က ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေတာ့သည္။
ထိုအခါ သူမသည္ က်ေနာ္ကစားသမွ်ကို ေဘးမွသာထိုင္ၾကည့္ေနရေလသည္ဟု အေဒၚကျပန္ေျပာျပ၍ က်ေနာ္သိရပါသည္။ က်ေနာ္မုန္႔ပူဆာလ်င္ အေဒၚက လမ္းတဘက္ျခမ္းမုန္႔ဆိုင္မွ မုန္႔၀ယ္ေပးေလ့ရွိသည္။
က်ေနာ္သည္ ပိုက္ဆံႏွင့္၀ယ္စားရမွန္း နားမလည္ပါ။ အေဒၚမရွိသည့္အခါမ်ားတြင္ ထိုဆိုင္သို႔ ခပ္တည္တည္သြားကာ လက္ျဖန္႔ေလ့ရွိသည္။ ဆိုင္ရွင္မ်ားကလည္း မုန္႔တစ္ခုေပးကာ အိမ္ျပန္ပို႔ေပးေလ့ရွိသည္။
အေဒၚက လက္တြင္းမွမုန္႔ကိုျမင္မွ ဆိုင္ရွင္မ်ားကို ပိုက္ဆံသြားေပးရေလ့ရွိေၾကာင္း က်ေနာ့္ကိုေျပာျပပါသည္။
ေက်ာင္းျမက္ခင္းမ်ားသည္ အစိမ္းေရာင္လား၊ အ၀ါေရာင္သမ္းေနလား က်ေနာ္မမွတ္မိပါ။ ရုပ္ရွင္ရံုႏွင့္ အိမ္နီးေသာေၾကာင့္ တစ္ပတ္တစ္ခါမွ် အေဒၚကရုပ္ရွင္လိုက္ျပပါသည္။
ထိုစဥ္က က်ေနာ္သည္ ေဒးဗစ္ခ်န္းျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္တဲ့။ လက္တစ္ဖက္ျပတ္ဒါးသမား ေဒးဗစ္ခ်န္းကိုၾကည့္ကာ အိမ္ျပန္လာလ်င္ ေတာ္ေတာ္ျဖင့္မအိပ္ေတာ့။ အိပ္ယာထက္တြင္ သိုင္းခ်ပါေတာ့သည္တဲ့။
ထို႔ေနာက္ပိုင္းကာလမ်ားကို က်ေနာ္မမွတ္မိေတာ့ပါ။
က်ေနာ္ ေမေမ့ထံသြားေနရပါသည္။ အေမက က်ေနာ့္ကိုလြတ္လ်က္ အလုပ္လုပ္လိုလ်င္ ပံုပါေသာ စာအုပ္တစ္အုပ္ ေရွ႕တြင္ဖြင့္ထားခဲ့ရံုသာဟု ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္သည္ ကာတြန္းရုပ္ျပစာအုပ္ေလးမ်ားႏွင့္
ၾကီးျပင္းလာပါသည္။ ေရႊေသြးစာေစာင္မ်ားကို အပတ္တိုင္း၀ယ္ကာ တြဲခ်ဳပ္ထားေပးေသာ စာအုပ္အထူၾကီးကို အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ေလ့ရွိသည္ဟု ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္ထိုအခ်ိန္က ဘာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္ကို
အေမက မေျပာျပခဲ့ပါ။ က်ေနာ့္ကို ေရာင္စံုခဲတံမ်ား ၀ယ္ေပးထားေသာေၾကာင့္ က်ေနာ္သည္ ပံုမ်ားဆြဲတတ္လာပါသည္။ အေဖ့ပံု၊ အေမ့ပံု၊ ကားပံု၊ ၾကက္ကေလးမ်ားပံုစသည္ျဖင့္ က်ေနာ္ဆြဲတတ္လာပါသည္။
က်ေနာ့္ မိုးတိမ္မ်ားသည္ စိမ္းၿပီး၊ က်ေနာ့္ လယ္ကြင္းမ်ားက ျပာမေနပါ။ က်ေနာ့္ေတာင္တန္းမ်ားသည္ နီမေနပါ။
မူလတန္း ၊ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ က်ေနာ္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းၿပီး အပ်င္းထူေသာေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါသည္။ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာအုပ္မ်ားေနာက္တြင္ ပံုဆြဲေသာအေလ့အက်င့္ေၾကာင့္
က်ေနာ့္လက္ခံုကို ေမေမခနခနရိုက္သည္ကို ခံရဖူးပါသည္။ ဘၾကီးျဖစ္သူ၏ စာအုပ္စင္မွ စြယ္စံုက်မ္းမ်ားမွ ဂရိနတ္ဒ႑ာရီပံုျပင္မ်ားကို ဖတ္ရင္း အျခားအေၾကာင္းအရာမ်ားကိုဖတ္မိရာမွ စာဖတ္၀ါသနာပါလာခဲ့သလား
က်ေနာ္မသိပါ။ အမျဖစ္သူ၏ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္အေဟာင္းမွ ကဗ်ာမ်ားကိုဖတ္မိရာမွ ကဗ်ာဆိုသည္ကို စသိသည္ကိုေတာ့ မွတ္မွတ္ရရရွိပါသည္။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကုန္သည့္တိုင္ က်ေနာ္သည္
ေဂၚလီလွိမ့္ေကာင္းတုန္း၊ စြန္လိုက္ေကာင္းတုန္း ... ၀တၳဳဖတ္ေကာင္းတုန္းပင္ျဖစ္သည္။ အတန္းထဲတြင္ ပံုမ်ားဆြဲၿပီး ကိုယ္ဆြဲေသာပံုမ်ားကို သေဘာက်သူရွိလ်င္ ၀မ္းသာဂုဏ္ယူတတ္သူျဖစ္သည္ကလြဲလ်င္
က်ေနာ္ ဘာျဖစ္ခ်င္သည္ကို က်ေနာ္မေတြးမိပါ။
က်ေနာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းအေရာက္တြင္ ေက်ာင္းစာကို လံုးလံုးစိတ္မ၀င္စားဘဲ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရည္းစားစာေရးေပးတတ္ေသာ၊ ေဆးလိပ္ေသာက္တတ္ေသာ၊ သိပၸံသင္ခန္းစာပံုမ်ားကို ဆြဲကူေပးတတ္ေသာ
ခပ္ေပေပေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္လာပါသည္။ က်ေနာ့္သည္ အေမ၊ အေဖ၊ အိမ္ႏွင့္ တစိမ္းဆန္ဆန္သာျဖစ္သည္။ က်ေနာ့္အသိုင္းအ၀န္းမွာ က်ေနာ့္သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ လမ္းမ၊ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။
က်ေနာ္သည္ ဆံုးမစကားမ်ားကို နာယူသည္ထက္ ခံတန္တန္လုပ္တတ္ေသာ ေက်ာင္းသားဆိုး၊ သားဆိုး၊ သားကပ္ေလးသာျဖစ္လာပါသည္။ က်ေနာ္ထိုအခ်ိန္က ဘာျဖစ္ခ်င္ခဲ့သည္လည္း က်ေနာ္မေတြးတတ္ပါ။
က်ေနာ္ ဒႆမတန္းတြင္ အခ်စ္ကို စတင္ခံစားမိေသာအခါ ကဗ်ာသည္လွလာပါသည္။ ညည တိတ္တိတ္ေလးထကာ စာေရးတတ္လာသည္။ လေရာင္ေအာက္တြင္ လြမ္းတတ္လာပါသည္။
က်ေနာ္ ထုိအခ်ိန္ကျဖစ္ခ်င္ေသာအရာရွိခဲ့သည္ဆိုပါက က်ေနာ္ သူမကိုပိုင္ဆိုင္ရေသာသူ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။
က်ေနာ္ ဒႆမတန္းေအာင္ျမင္ေသာအခါတြင္ က်ေနာ့္ျမိဳ႔ေလးတြင္ မေနခ်င္ေသာသူျဖစ္လာပါသည္။ ပထမဆံုးခံစားခ်က္ကား အားလံုးႏွင့္ေ၀းရာကို ေျပးထြက္သြားဖို႔ပင္ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္သေဘၤာသားျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါသည္။ ဂ်က္လန္ဒန္၏ ၀ံပုေလြလာဆင္ကိုပင္ အားက်ခဲ့သည္လား မသိတတ္ပါ။ က်ေနာ္ ေနာ္မန္ဗက္သြန္းျဖစ္ခ်င္သည္၊ ေခ်ေဂြဗားရားျဖစ္ခ်င္သည္။ ေအေဂ်ခရိုနင္၏ အင္ဒရူးေမဆန္ျဖစ္ခ်င္သည္။
ကြိျဖစ္သည္။ မာသာထရီစာျဖစ္ခ်င္သည္။ ေအာင္ေ၀းလို ျဖစ္ေလရာဘ၀တိုင္း ကဗ်ာဆရာႏွင့္ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခ်င္သည္။ ထူးအိမ္သင္ျဖစ္ခ်င္သည္။ က်ေနာ္သည္ ေနာက္ထပ္သံုးႏွစ္ၾကာသည့္တိုင္ သေဘၤာသားျဖစ္မလာခဲ့ပါ။
က်ေနာ့္ကို ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲလို႔ေမးသည့္အခါ ေက်ာင္းစာမက်က္ရေသာ ဘာကိုမဆိုျဖစ္ခ်င္သည္ဟု ေျဖမိရာမွ က်ေနာ္ ပန္းခ်ီဆြဲနည္း နည္းနည္းသိသူျဖစ္လာခဲ့ပါသည္။
ယခု က်ေနာ့္ကို ဘာျဖစ္ခ်င္ေသးလဲဟု ေမးမည္ဆိုပါက ယခုေလာေလာဆယ္ သိပၸံေမာင္၀၏ ေမာင္လူေမႊးေလးသာျဖစ္ခ်င္ေနသည္ဟု က်ေနာ္ေျဖပါမည္။