ညေနညခင္း အခ်ိန္မ်ားကို အေၾကာင္းမဲ့ ျဖဳန္းတီးပစ္ရန္ စိတ္လိုလက္ရ ရွိလြန္း၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားဆီ ဖုန္းဆက္ ခ်ိန္းလိုက္မိသည္။ အားလံုးက လိႈက္လိႈက္ လွဲလွဲ သေဘာတူသည္ႏွင့္ တရုတ္တန္း ၁၉ လမ္းတြင္ ရီေ၀ေ၀ေလ လြင့္ပစ္ဖို႔ က်ေနာ္ ထြက္လာခဲ့ပါသည္။ ရန္ကုန္ ... ျမိဳ႔ေတာ္ရန္ကုန္၊ သည္ျမိဳ႔ေတာ္သည္ လွည့္လည္ေနေသာ ၀ဲဂယက္ႏွင့္ တူသည္။ သည္ျမိဳ႔ေတာ္သည္ ဘုရားပြဲမွ ၀ကၤဘာႏွင့္ တူသည္။ က်ီးအုပ္တို႔ ျပိဳဆင္းလာသံေတြကို မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ရင္း၊ ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္စြာ အိမ္ျပန္ေနၾကေသာ မ်က္ႏွာမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳရင္း က်ေနာ္ အငွားကား တစ္စင္းျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။
လမ္းဆံု တစ္ေနရာတြင္ အငွားကားေပၚမွ ပစ္ခ်သြားသျဖင့္ ဒလိွမ့္ေကာက္ေကြး လြင့္ေနေသာ ေငြႏွစ္ရာကို လိုက္ေကာက္ေနေသာ ယာဥ္ထိန္းရဲ ငယ္ငယ္ေလးကိုလည္း က်ေနာ္ အျပစ္မတင္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ျမိဳ႔ေတာ္၏ အေလ့အထ မ်ားစြာထဲမွ တစ္ခု ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါလိမ့္မည္။ တရုတ္တန္းသည္ မီးေရာင္ ျပိဳးျပိဳးပ်က္ပ်က္ျဖင့္ က်ေနာ့္ကို ၾကိဳသည္။ ကမၻာအရပ္ရပ္၇ွိ တရုတ္တန္းမ်ားသည္ သည္ပံုစံပင္ ျဖစ္သည္လား က်ေနာ္ ေတြးေနမိသည္။ လမ္းေဘးတြင္ ဆိုင္တန္းမ်ားစြာ ...ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ ဆိုင္ေလးမ်ားက ေျခလွမ္း ဆယ္လွမ္း အကြာတိုင္း တစ္ဆိုင္နီးနီး ရွိေနသည္။ က်ေနာ္ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲ လာစားသည္ မဟုတ္ေလ။
ကတၱရာလမ္းေပၚတြင္ ေစ်းသည္တို႔ စြန္႔ပစ္ထားခဲ့သည့္ ဟင္းရြက္ အေလအလြင့္မ်ား၊ တားျမစ္ ထားသည္ ဆိုေသာ ပလတ္စတစ္ အိတ္ခြံ၊ ေထာက္ျမင့္ဖိနပ္ႏွင့္ ေျခေထာက္ ေဖြးေဖြး၊ လူေတြၾကားထဲ တိုးကာ ေ၀ွ႕ကာ သြားေနေသာ ေခြးတစ္ေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ .. ထိုထိုေသာ အရာမ်ားကို ျဖတ္သန္းျပီး က်ေနာ္ လမ္းထဲ ခ်ိဳးေကြ႕ ၀င္လာလိုက္သည္။ ခ်ထားေသာ ခံု၀ိုင္းမ်ားတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကို ရွာေနစဥ္မွာပင္ စားပြဲထိုး ေကာင္ေလးမ်ားက သူတို႔ဆိုင္တြင္ ထိုင္ရန္ ဆြယ္ၾကေသာ အသံမ်ားက နားထဲ ၀င္လာသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၾကိဳေရာက္ေနၾကပီ။
က်ေနာ္တို႔သည္ ကုန္ပစၥည္းမ်ားကိုသာ စားသံုးသူမ်ား သက္သက္ မဟုတ္ဘဲ အမွတ္သေကၤတမ်ား၊ ေၾကာ္ျငာမ်ားကိုလည္း စားသံုးသူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္း သိႏိုင္သည္ကား ဘီယာ ကုမၸဏီမ်ားမွ စားပြဲထိုးမယ္ေလး မ်ားကို ေငးေမာ ၾကည့္ရႈျခင္းက သက္ေသခံပင္ ျဖစ္သည္။ တံဆိပ္ အမ်ိဳးမ်ိဳးႏွင့္ မီနီစကပ္ႏွင့္ ေကာင္မေလးမ်ားက တစ္၀ိုင္း၀င္ တစ္၀ိုင္း ထြက္ကာ မိမိတို႔ ကုမၸဏီထုတ္ ဘီယာကို ေသာက္သံုးၾကရန္ ေျပာဆိုေနၾကသည္။
ခိုင္ထူးသီခ်င္းကို ေဟာ္လိုဂစ္တာေလး တစ္လက္ျဖင့္ ၀ိုင္းတကာ လွည့္ကာ ေဖ်ာ္ေျဖရင္း အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းေနေသာ အကုိၾကီး တစ္ေယာက္လည္း ရွိေသးသည္။ ဖိုးသာထူး၊ ေတးျမံဳငွက္ႏွင့္ ေရႊလည္တိုင္ တို႔ကို ေတာင္းဆို နားဆင္ရင္း က်ေနာ့္ ေခါင္းထဲ တအုန္းအုန္း ထုႏွက္ေနသည္က အႏုပညာ၊ အႏုပညာ၊ အႏုပညာ ... ။ ဖန္သားထက္မွ ေငြ႔ရည္ ဖြဲ႔ေနေသာ ေရေငြ႕ မႈန္မႈန္မ်ားကို လက္ႏွင့္ တို႔သပ္ ေဆာ့ကစား ေနရင္းပင္ ဂစ္တာသံ ဆံုးသြားသည္။ ညကိုးနာရီ ထိုးျပီ ျဖစ္၍ ျပန္ရေတာ့မည့္ ဂစ္တာသမားၾကီးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါသည္။ ေတးျမံဳငွက္ေရ .. ပ်ံလမ္းလည္း သာပါေစ၊ ျပန္လမ္းလည္း သာပါေစ။
မူးယစ္ျခင္းက လြတ္လက္စ ရွိေနေသာ စိတ္ကို ထပ္မဖမ္းထား ခ်င္ၾကေတာ့။ ၁၉ လမ္းကို ႏႈတ္ဆက္ကာ သီခ်င္းဆိုရန္ ေနာက္တစ္ေနရာ... ။ သန္းေခါင္ထက္ေတာ့ ညည့္မွ မနက္ၾကဘဲေလ။ ကုကၠိဳလ္ပင္ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းမ်ား ငံု႔ကိုင္း ၾကည့္ေနသည့္ ၾကားမွ က်ေနာ္တို႔ ၀င္ေရာက္လာရာ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ မီးပြင့္နီနီေလးမ်ားက ေမွးတစ္လွည့္ လင္းတစ္လွည့္ႏွင့္ ဒါသည္ပဲ ခရီးဦးၾကိဳ ျပဳသည္လား။ ဒီေနရာတြင္ ကီး၀င္ မ၀င္ မလိုပါ၊ တိုင္မင္ကိုက္ရန္လည္း မလို ... ေရွ႕က ရုပ္ျမင္ဖန္သားျပင္ေပၚမွ စာသားအတိုင္း မွန္ေနစရာလည္း မလိုဘဲ န၈ါးနီျဖင့္ ေၾကြးေၾကာ္၍ ရသည္။ ရင္ဂို၏ ဒဏ္ရာရထားျဖင့္ ခရီးသြားရင္း ထူးအိမ္သင္၏ အေမ့အိမ္ သို႔လည္း ျပန္လို႔ရသည္။ အဆံုးသတ္တြင္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးသည္ စိုင္းထီးဆိုင္၏ သဘာ၀ရဲ့ ရင္ေသြးငယ္ေလးမ်ားပင္ မဟုတ္လား။
စားပြဲေပၚမွ ဖန္ခြက္မ်ားကို ျဖည့္ဖို႔ တာ၀န္ယူထားသူ ကေလးသည္ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ စီးကရက္ ျပာေတာင့္ေလး ရွည္လာတိုင္း ျပာခြက္ေလး အလိုက္သင့္ ခံေပးသည့္ တာ၀န္လည္း ယူသည္။ တံခါး၀တြင္ ဧည့္ၾကိဳ ေကာင္မေလးမ်ား ဦးညြတ္တိုင္း ရွက္ရြံ႔ အားနာတတ္သူသည္ ျမိဳ႔ေတာ္သား ပီသစြာ ထိုးေပးလာေသာ ျပာခြက္ထဲ ျပာေျခြတတ္ လာေၾကာင္း၊ ကမ္းလာေသာ ခြက္ကို အလိုက္သင့္ ယူတတ္လာ ေၾကာင္း ေတြးမိေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဥေပကၡာ ျပဳထားဖို႔လည္း လိုေသးေၾကာင္း သတိရသည္။
မွတ္ဥာဏ္မ်ားသည္ တြယ္ရာမဲ့ ေမ်ာလြင့္ကာ ယိုင္ထိုး ေနၾကသည္။ စကားလံုးမ်ားကား အေ၀းသို႔ ထြက္မသြားဘဲ ကိုယ့္အနားမွာသာ ၀ဲလွည့္ေန သလိုလို။ ကုကၠိဳလ္ရြက္ေျခာက္မ်ားေပၚ ျဖတ္နင္းရင္း အိမ္အျပန္လမ္းတြင္ မပီ၀ိုးတ၀ါး သီခ်င္းသံ တပိုင္းတစ္စကသာ အေဖာ္ ... ... ...။ ။
Tuesday, February 22, 2011
ေမာ္ကၽြန္းသုိ႔
သေဘၤာဆိပ္ကို ေျခခ်မိလ်င္ပင္ ရန္ကုန္သည္ ရန္ကုန္ မဟုတ္ေတာ့သလို ခ်က္ခ်င္းပင္ ေျပာင္းလဲ သြားသည္။ ျမိဳ႔တြင္း လမ္းမမ်ားမွလို ကားေကာင္း ကားသန္႔မရွိ၊ စကပ္တိုတို မရွိ၊ ေၾကာ္ျငာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ား မရွိ၊ အဆင့္ျမင့္ ေကာ္ဖီဆိုင္ မရွိ။ ဆိပ္ခံ တံတားေပၚတြင္ ေျမပဲျပဳတ္သည္၊ ေျပာင္းဖူးသည္၊ ကုလား ဘယာ ေၾကာ္သည္၊ ကုန္တင္ ကုန္ခ် အလုပ္သမားမ်ား၊ ေစ်းေတာင္းမ်ား ခါးထစ္ခြင္ကာ သယ္ရင္း အိမ္ျပန္ေတာ့မည့့္ သူမ်ား၊ ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာ ... ေဆးလိပ္ ကြမ္းယာသံသည္ သေဘၤာ စက္သံၾကားမွ တခ်က္ တခ်က္ ေပၚေပၚ လာတတ္ေသးသည္။ သေဘၤာ စားေသာက္ခန္းမွ ျမစ္ျပင္ဘက္သို႔ ေမွ်ာ္ၾကည့္ လိုက္လ်င္ ဇင္ေယာ္ ငွက္ေလးမ်ားက ျမစ္ေရျပင္တြင္ လိႈင္းစီးသူ စီး၊ ၀ဲကာ ပ်ံသူပ်ံႏွင့္ ရွိေနၾကသည္။ သမၺာန္ေလးမ်ား ခတ္ကာ ျမစ္ကို ျဖတ္လာလ်င္ သူတို႔က အုပ္စုလိုက္ ေဘးပတ္လည္မွ ၀ဲကာ ပံ်ကာ လိုက္လာသည္ကို ျမင္ရသည္။ သေဘၤာ တစ္စင္း၏ ကိုယ္သင္းနံ႔သည္ မည္သည့္ေနရာပင္ ေရာက္ေရာက္ အတူတူပင္ ျဖစ္သည္။
ဆိပ္ခံက သေဘၤာ ခြာေတာ့ ေနလံုးသည္ အေနာက္စြန္းကို ဆင္းေလျပီ။ ျမစ္ေရ ေနာက္ေနာက္ကို ခြဲကာ အျမဳပ္ထေစလ်က္ ေနာက္ဖ်ားတြင္ ဂယက္တန္း ခ်န္ကာ ခြာခဲ့ေတာ့ ရန္ကုန္သည္ ညထဲ ဟန္ေရးျပရင္း အလွဆင္ေနျပီ။ တူးေျမာင္း နံေဘးတြင္ လတာျပင္မ်ား..။ လတာျပင္ေပၚတြင္ ဖ်ားနာေနေသာ သေဘၤာ တစင္းတေလ တင္ေနသည္ကို ျမင္ရလ်င္ အထီးက်န္ ဆန္လာသည္။ သေဘၤာ တစ္စင္းအတြက္ အလံုျခံဳ အေႏြးအေထြးဆံုး ေနရာမွာ ဆိပ္ကမ္းသာ ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ေသာင္ေပၚ ပိုးလိုးပက္လက္ လန္မေနခ်င္ပါ။
သေဘၤာ ေခါင္မိုးေပၚ တက္ကာ ေခါင္းတိုင္ ေဘးနား ထိုင္ရင္း အေနာက္ဆီ ေမွ်ာ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ သည္ အေရာင္စံုေနျပီ။ လိေမၼာ္မွ အနီေသြးထိ ဆင္းသြားကာ ထိုမွတဖန္ မရမ္းျပာ အျပာ စသည္ျဖင့္ ေရာင္စံု ေရာယွက္လ်က္။ ဇင္ေယာ္တို႔သည္ အသုတ္လိုက္ အသုတ္လိုက္ ေခါင္းေပၚမွ ျဖတ္ပ်ံ သြားၾကသည္။ တံငါ ေလွေလးမ်ားက ဟိုနား တစ္စင္း၊ ဒီနား တစ္စင္း။ တံငါေလွေလး တစ္စင္းတြင္ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ပိုက္ခ်ရန္ ျပင္ေနစဥ္ မိန္းမ ျဖစ္သူက ေလွခြက္ထဲမွ ေရမ်ားကို ပက္ထုတ္ ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေလွေလးေပၚ တြင္ကား မီးအိမ္ေလး တစ္လံုးသာ ထြန္းထားသည္။ ညေနရီရီ ေမွာင္စပ်ိဳးမွ အလုပ္ခြင္ စရသည္လား။ ကမ္းပါးေပၚမွ ေစတီေတာ္ကား ထီးေတာ္တြင္ ရွိသည့္ တစ္ပြင့္တည္းေသာ မီးသီးေလးကို ထြန္းလင္းလ်က္။ ဘုရားရွင္သည္ ထိုအသက္ေမြးမႈကို ျပဳေနေသာ တံငါ လင္မယားအား ေထာက္ထား ညွာတာပါလိမ့္မည္။ ျမစ္ကို ခြကာ တည္ေဆာက္ ထားေသာ တံတားသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ တိတ္တဆိတ္သာ လဲေလ်ာင္း ေနသည္။ တံတားကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ ျဖတ္သြားေသာ ေလယာဥ္ တစ္စင္းမွ မီးတလက္လက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထြက္ခြာသည္လား ၊ ဆိုက္ေရာက္သည္လား။
တူးေျမာင္းထဲတြင္ စုန္ေန ဆန္ေနေသာ သေဘၤာမ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ သြားလာ ေနၾကသည္ႏွင့္ တူသည္။ စက္ေလွ တခ်ိဳ႔မွ မီးထြန္းထားပံုမွာ အိပ္မက္ဆန္ေနသည္။ စက္ေလွ ကိုယ္ထည္ အေမွာင္ရိပ္တြင္ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္စံုမွ အလင္းစက္မ်ားက နီသည့္ေနရာ နီ၊ ၀ါသည့္ေနရာ ၀ါ၊ အျပာသန္းသည့္ ေနရာ သန္းႏွင့္ ... အေမွာင္ထုထဲ စက္သံေပးကာ သူလည္း တေရြ႕ေရြ႕၊ ကိုယ္ကလည္း တေရြ႕ေရြ႕။ ၾကားခံ ဆိပ္ကမ္းေလးမ်ားကို ဆိုက္ေရာက္သည့္ အခါ ငံုးဥျပဳတ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ ဆိုသည့္ အသံ၊ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္ ငါးမုန္႔ေျခာက္ ဆိုသည့္ အသံေလးမ်ား ျပန္ၾကားရျပန္သည္။ စားစရာ မုန္႔ထုပ္ေလးမ်ား သီထားသည့္ သံၾကိဳးကြင္းကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ကာ သေဘၤာေပၚ တြယ္တက္ပံုကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေမာ ရျပန္သည္။
သေဘၤာ ထဲတြင္ကား အိပ္သူ အိပ္၊ ေခြၾကည့္ေနသူ ၾကည့္၊ ဖဲရိုက္ေနသည့္သူက ရိုက္ႏွင့္။ ကေလးမ်ားကား မအိပ္ႏိုင္ေသး ျမစ္ေလေအးေအးကို အံတုရန္ ေထြးထားေပးသည့္ ေစာင္ထဲမွ ထထခုန္ ေနသည္ကို ၾကည့္ကာ ရီေနေသာ မိဘမ်ား... ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္လ်င္ ကေလးဘ၀ ခရီးသြားခဲ့သည္ကို ျပန္ျပန္ အမွတ္ရလာသည္။ စားေသာက္ခံုတြင္ ဘီယာ ေသာက္သူ၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္သူမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ ကေလးမေလးမ်ားအတြက္ ဒီသေဘၤာ ခရီးစဥ္ကို အစုန္အဆန္ ၿငီးေငြ႕ေနေအာင္ စီးၾက ရရွာေပလိမ့္မည္။
ၾကားခံ ဆိပ္ကမ္း သံုးခု ကပ္ျပီးသည့္ အခါ လမ္းဆံုး ဆိပ္ကမ္းသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ျမိဳ႔ေလးသည္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ၾကိဳဆိုေနေလသည္။ ဆိပ္ခံတံတားေလးမွ ကမ္းေပၚသို႔ ေရာက္လ်င္ ဆုိက္ကား ငွားမလား၊ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ ရွိတယ္ အကို ဆိုသည့္ အသံမ်ား တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၾကားရသည္။ ခရီးသည္မ်ားကို အလုအယက္ ဆြဲေခၚသည့္ဟန္ မေပၚပါ။ ပဲ့ေထာင္ လိုက္မလား ပဲ့ေထာင္ လိုက္မလားဟု ေခၚသံ ၾကားေသာအခါ ဤျမိဳ႔မွ ထပ္ဆင့္ကာ ရြာမ်ားဆီသို႔ ဆက္လက္ ခရီးသြားမည့္သူမ်ား ရွိပါေသးလားဟု သိလိုက္ရသည္။
တည္းခိုမည့္ အိမ္သားမ်ားကို အာရုဏ္ မလင္းမွီ ႏိုးရမည္ အားနာသျဖင့္ ကမ္းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေမွာင္ေမွာင္ေလး ထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ မီးေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းသာ ထြန္းထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ လူမ်ားက တီးတိုးစကား ဆိုလ်က္.. ဆိုင္ေရွ႕ ျမစ္ျပင္တြင္ကား တစ္ညလံုး စက္သံ တညံညံျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းလာၾကေသာ သေဘၤာမ်ားက လိႈင္းမ်ား၏ အေပြ႔အဖက္ အေခ်ာ့အျမဴတြင္ ယိမ္းထိုးရင္း ငိုက္ျမည္း ေနၾကေလသည္။ ျမိဳ႔ေလးကား အလင္းစက္တို႔ လာမပုတ္ႏိုးမီ စပ္ၾကား လူးရင္း လြန္႔ရင္း အိပ္ေမာၾကေနဆဲ ... ... ... ... ...။ ။
ဆိပ္ခံက သေဘၤာ ခြာေတာ့ ေနလံုးသည္ အေနာက္စြန္းကို ဆင္းေလျပီ။ ျမစ္ေရ ေနာက္ေနာက္ကို ခြဲကာ အျမဳပ္ထေစလ်က္ ေနာက္ဖ်ားတြင္ ဂယက္တန္း ခ်န္ကာ ခြာခဲ့ေတာ့ ရန္ကုန္သည္ ညထဲ ဟန္ေရးျပရင္း အလွဆင္ေနျပီ။ တူးေျမာင္း နံေဘးတြင္ လတာျပင္မ်ား..။ လတာျပင္ေပၚတြင္ ဖ်ားနာေနေသာ သေဘၤာ တစင္းတေလ တင္ေနသည္ကို ျမင္ရလ်င္ အထီးက်န္ ဆန္လာသည္။ သေဘၤာ တစ္စင္းအတြက္ အလံုျခံဳ အေႏြးအေထြးဆံုး ေနရာမွာ ဆိပ္ကမ္းသာ ျဖစ္သည္ ဆိုေသာ္လည္း ထိုကဲ့သို႔ ေသာင္ေပၚ ပိုးလိုးပက္လက္ လန္မေနခ်င္ပါ။
သေဘၤာ ေခါင္မိုးေပၚ တက္ကာ ေခါင္းတိုင္ ေဘးနား ထိုင္ရင္း အေနာက္ဆီ ေမွ်ာ္ေတာ့ ေကာင္းကင္ သည္ အေရာင္စံုေနျပီ။ လိေမၼာ္မွ အနီေသြးထိ ဆင္းသြားကာ ထိုမွတဖန္ မရမ္းျပာ အျပာ စသည္ျဖင့္ ေရာင္စံု ေရာယွက္လ်က္။ ဇင္ေယာ္တို႔သည္ အသုတ္လိုက္ အသုတ္လိုက္ ေခါင္းေပၚမွ ျဖတ္ပ်ံ သြားၾကသည္။ တံငါ ေလွေလးမ်ားက ဟိုနား တစ္စင္း၊ ဒီနား တစ္စင္း။ တံငါေလွေလး တစ္စင္းတြင္ ေယာက္်ားျဖစ္သူက ပိုက္ခ်ရန္ ျပင္ေနစဥ္ မိန္းမ ျဖစ္သူက ေလွခြက္ထဲမွ ေရမ်ားကို ပက္ထုတ္ ေနသည္ကို ျမင္ရသည္။ ေလွေလးေပၚ တြင္ကား မီးအိမ္ေလး တစ္လံုးသာ ထြန္းထားသည္။ ညေနရီရီ ေမွာင္စပ်ိဳးမွ အလုပ္ခြင္ စရသည္လား။ ကမ္းပါးေပၚမွ ေစတီေတာ္ကား ထီးေတာ္တြင္ ရွိသည့္ တစ္ပြင့္တည္းေသာ မီးသီးေလးကို ထြန္းလင္းလ်က္။ ဘုရားရွင္သည္ ထိုအသက္ေမြးမႈကို ျပဳေနေသာ တံငါ လင္မယားအား ေထာက္ထား ညွာတာပါလိမ့္မည္။ ျမစ္ကို ခြကာ တည္ေဆာက္ ထားေသာ တံတားသည္ အေမွာင္ထဲတြင္ တိတ္တဆိတ္သာ လဲေလ်ာင္း ေနသည္။ တံတားကို ေမာ့ၾကည့္ေတာ့ ေကာင္းကင္တြင္ ျဖတ္သြားေသာ ေလယာဥ္ တစ္စင္းမွ မီးတလက္လက္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထြက္ခြာသည္လား ၊ ဆိုက္ေရာက္သည္လား။
တူးေျမာင္းထဲတြင္ စုန္ေန ဆန္ေနေသာ သေဘၤာမ်ားမွာ အုပ္စုလိုက္ သြားလာ ေနၾကသည္ႏွင့္ တူသည္။ စက္ေလွ တခ်ိဳ႔မွ မီးထြန္းထားပံုမွာ အိပ္မက္ဆန္ေနသည္။ စက္ေလွ ကိုယ္ထည္ အေမွာင္ရိပ္တြင္ ထြန္းထားေသာ မီးေရာင္စံုမွ အလင္းစက္မ်ားက နီသည့္ေနရာ နီ၊ ၀ါသည့္ေနရာ ၀ါ၊ အျပာသန္းသည့္ ေနရာ သန္းႏွင့္ ... အေမွာင္ထုထဲ စက္သံေပးကာ သူလည္း တေရြ႕ေရြ႕၊ ကိုယ္ကလည္း တေရြ႕ေရြ႕။ ၾကားခံ ဆိပ္ကမ္းေလးမ်ားကို ဆိုက္ေရာက္သည့္ အခါ ငံုးဥျပဳတ္၊ ၾကက္ဥျပဳတ္ ဆိုသည့္ အသံ၊ အိမ္ျပန္ လက္ေဆာင္ ငါးမုန္႔ေျခာက္ ဆိုသည့္ အသံေလးမ်ား ျပန္ၾကားရျပန္သည္။ စားစရာ မုန္႔ထုပ္ေလးမ်ား သီထားသည့္ သံၾကိဳးကြင္းကို လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ကာ သေဘၤာေပၚ တြယ္တက္ပံုကို ၾကည့္ရင္း ရင္ေမာ ရျပန္သည္။
သေဘၤာ ထဲတြင္ကား အိပ္သူ အိပ္၊ ေခြၾကည့္ေနသူ ၾကည့္၊ ဖဲရိုက္ေနသည့္သူက ရိုက္ႏွင့္။ ကေလးမ်ားကား မအိပ္ႏိုင္ေသး ျမစ္ေလေအးေအးကို အံတုရန္ ေထြးထားေပးသည့္ ေစာင္ထဲမွ ထထခုန္ ေနသည္ကို ၾကည့္ကာ ရီေနေသာ မိဘမ်ား... ထိုျမင္ကြင္းကို ျမင္လ်င္ ကေလးဘ၀ ခရီးသြားခဲ့သည္ကို ျပန္ျပန္ အမွတ္ရလာသည္။ စားေသာက္ခံုတြင္ ဘီယာ ေသာက္သူ၊ ေကာ္ဖီ ေသာက္သူမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ စားေသာက္ဆိုင္မွ ကေလးမေလးမ်ားအတြက္ ဒီသေဘၤာ ခရီးစဥ္ကို အစုန္အဆန္ ၿငီးေငြ႕ေနေအာင္ စီးၾက ရရွာေပလိမ့္မည္။
ၾကားခံ ဆိပ္ကမ္း သံုးခု ကပ္ျပီးသည့္ အခါ လမ္းဆံုး ဆိပ္ကမ္းသို႔ ဆိုက္ေရာက္ခဲ့ၿပီ။ ျမိဳ႔ေလးသည္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းႏွင့္ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္သာ ၾကိဳဆိုေနေလသည္။ ဆိပ္ခံတံတားေလးမွ ကမ္းေပၚသို႔ ေရာက္လ်င္ ဆုိက္ကား ငွားမလား၊ ဆိုင္ကယ္ကယ္ရီ ရွိတယ္ အကို ဆိုသည့္ အသံမ်ား တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ၾကားရသည္။ ခရီးသည္မ်ားကို အလုအယက္ ဆြဲေခၚသည့္ဟန္ မေပၚပါ။ ပဲ့ေထာင္ လိုက္မလား ပဲ့ေထာင္ လိုက္မလားဟု ေခၚသံ ၾကားေသာအခါ ဤျမိဳ႔မွ ထပ္ဆင့္ကာ ရြာမ်ားဆီသို႔ ဆက္လက္ ခရီးသြားမည့္သူမ်ား ရွိပါေသးလားဟု သိလိုက္ရသည္။
တည္းခိုမည့္ အိမ္သားမ်ားကို အာရုဏ္ မလင္းမွီ ႏိုးရမည္ အားနာသျဖင့္ ကမ္းနားက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ေမွာင္ေမွာင္ေလး ထဲသို႔ ၀င္လာခဲ့သည္။ မီးေခ်ာင္းေလး တစ္ေခ်ာင္းသာ ထြန္းထားေသာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးတြင္ လူမ်ားက တီးတိုးစကား ဆိုလ်က္.. ဆိုင္ေရွ႕ ျမစ္ျပင္တြင္ကား တစ္ညလံုး စက္သံ တညံညံျဖင့္ ခုတ္ေမာင္းလာၾကေသာ သေဘၤာမ်ားက လိႈင္းမ်ား၏ အေပြ႔အဖက္ အေခ်ာ့အျမဴတြင္ ယိမ္းထိုးရင္း ငိုက္ျမည္း ေနၾကေလသည္။ ျမိဳ႔ေလးကား အလင္းစက္တို႔ လာမပုတ္ႏိုးမီ စပ္ၾကား လူးရင္း လြန္႔ရင္း အိပ္ေမာၾကေနဆဲ ... ... ... ... ...။ ။
ဤခရီး နီးသလား
၀ရံတာ လက္ရန္းကို ဗိုက္ေလးႏွင့္ ေထာက္ကာ ေအာက္ကို ငံု႔ၾကည့္ေတာ့ လမ္းေလးသည္ ေသးေသးေလး ျဖစ္ေနသည္။ မ်က္စိေရွ႕ တစ္ခုခုမ်ား ျဖတ္သြားသလား..။ သူ လိုက္ရွာၾကည့္ေတာ့ ကုကၠိဳလ္ပန္း နီနီေလးက ေလထဲ ေ၀့၀ိုက္ လြင့္၀ဲလ်က္။ ေလက ပင့္တင္လိုက္လ်င္ အေပၚဘက္သို႔ တက္လာျပီး ေလျငိမ္သြားလ်င္ ညင္ညင္သာသာ ျပန္ဆင္းသြား သူ တီဗီထဲတြင္ ၾကည့္ဖူးေသာ ဘဲေလးအက ကသူမ်ားႏွင့္ပင္ တူေသးေတာ့။ ေန႔လည္ေန႔ခင္း ျငိမ္ဆိတ္ေနခ်ိန္တြင္ ဘယ္လို အသံစာစာေလးက ေပၚေနပါလိမ့္။ သူအနားမွပင္ ျဖစ္သည္။ တဖက္ခန္း ၀ရံတာနားဆီမွ ကေလးတစ္ေယာက္ စာအံေနသံ။" ဤခရီး နီးသလား ... ငါးနာရီ လာရ၏ .. ဤခရီး နီးသလား ... ငါးနာရီ .. လာရ၏။ "
သူ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလုိပဲ စာကို ေအာ္ကာ သံရွည္ဆြဲကာ က်က္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သူငယ္ငယ္က စာက်က္ ပ်င္းသည္တဲ့။ မွတ္ဥာဏ္လည္း သိပ္ေကာင္းပံု မေပၚပါ အေမက အမွတ္သညာ နည္းလြန္းတဲ့ ေကာင္မဟု ခဏခဏ ျငဴဆူ ေအာ္ဟစ္ ၾကိမ္းေမာင္းျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ေသာ ႏွစ္ကာလ မ်ားကို သူမမွတ္မိေတာ့ပါ။ သူ မွတ္မိေနသည္က ရပ္ကြက္တြင္း အိမ္ၾကား လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္ရသည္သာ။ အိမ္ေလးေတြေဘး ျဖတ္သြားလ်င္ ထိုအိမ္ေလးမ်ားထဲမွ အခ်င္းအရာမ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရသည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေခြးမ်ားက လမ္းေပၚတြင္ ေျပးေဆာ့လ်က္၊ ငိုယုိလ်က္။ လမ္းေဘးတြင္ပဲ ပလတ္စတစ္ ဇလံုၾကီးမ်ား ခ်ကာ အ၀တ္ေလ်ာ္ေနေသာ သူက ေလ်ာ္လ်က္။ သူတို႔လမ္းထဲမွ အမ်ားစုသည္ လက္လုပ္လက္စားမ်ားႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ထိုလမ္းေလးေပၚမွ ျဖတ္ကာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေဆာ့ရင္း ကစားရင္း ေက်ာင္းသို႔ သြားခဲ့သည္သာ အမွတ္ရေတာ့သည္။ ကြန္ကရစ္ အက်ိဳးအကြဲမ်ားႏွင့္ မညီညာေသာ လူေလ်ာက္လမ္းေလးေပၚ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင့္ ေဆာ့ကစားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အုတ္ကြဲ အုတ္ပဲၾကားတြင္ ကုတ္ကပ္သပ္ခါ ေပါက္ေနေသာ ျမက္ပင္ေလးမ်ား၊ ထိကရုန္းပင္ေလးမ်ား အေၾကာင္း မေတြးမိခဲ့ပါ။ ဒီေနရာ ေသးေသးေလး လူေတြ နင္းလိုက္ ျဖတ္လိုက္ခံေနရသည့္ ၾကားမွ ဘာလို႔မ်ား ဖက္တြယ္ ရွင္သန္ေနပါလိမ့္။ ခုမွ သူ ေတြးမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွင္သန္ခ်င္ စိတ္ပဲ ၾကီးမားလို႔လား၊ သဘာ၀ကကို ဒီလို ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေပးထားသည္လား မသိ။ အပင္ေလးေတြက ဒီလိုဆို သူကေကာ ... ... ... ... ။
ကုကၠိဳလ္ ပန္းပြင့္ေလးက အေမြးဖြားဖြား နီနီေလးႏွင့္ ေလထဲ ျမင့္လိုက္၊ တက္လိုက္ .. ျမင့္လိုက္၊ တက္လိုက္။ ေက်ာင္း တပိုင္းတစႏွင့္ ထြက္ခဲ့ရေသာ သူ႔မွာ လုပ္စရာ အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မရွိပါ။ ယခုေတာ့ သူမမွာ အလုပ္ရွိျပီဟု ဆိုလ်င္လည္း ရပါသည္။
တိုက္ခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး တီဗီေရွ႕ ၀ိုင္းထိုင္ကာ ေနၾကာေစ့ ကိုက္ရင္း ကိုးရီးယား ဇာတ္ကားကို နစ္ေျမာေနေသာ အခန္းေဖာ္မ်ားၾကား ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ တေယာက္က အ၀တ္အစားမ်ားကို မီးပူထိုးေနသည္။ အခန္းပိုင္ရွင္ မမသည္ သူမတို႔ အလုပ္ရွင္လည္း ျဖစ္သည္။ ဒရင္းဘက္ေပၚ လွဲေနေသာ မမက " ေကာင္မေလးေတြ ေရမခ်ိဳး မျပင္ဆင္ၾက ေသးဘူးလား၊ ခနေန ဧည့္သည္ေတြ ေခၚတဲ့ခါ မျပီးမစီး ျဖစ္မယ္ေနာ္" ဟု လွမ္းသတိေပးသည္။ ဤတိုက္ခန္းေလးသည္ မမ ပိုင္သည့္ တိုက္ခန္းေလး ျဖစ္သည္။ သူ အပါအ၀င္ မိန္းကေလး ဆယ္ေယာက္ ရွိသည္။ ဧည့္သည္ ေခၚသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ မမ ႏွင့္အတူ အျပင္ ထြက္လည္ခြင့္ရခ်ိန္မွ လြဲလ်င္ တိုက္ခန္း အျပင္ထြက္ခြင့္ မရွိပါ။ ကိုးရီးယားကားကို တပိုင္းတစႏွင့္ ပိတ္လိုက္ရသည့္ အတြက္ ႏႈတ္ခမ္း စူသူစူ၊ မ်က္ႏွာ မဲ့သူမဲ႔ႏွင့္ သို႔ေသာ္လည္း မမ ေျပာသည္မွာ မွန္သည္မို႔ ေရခ်ိဳးရန္ ျပင္ၾကရေလသည္။
ေရခ်ိဳးခန္း ေစာင့္ရမည္ျဖစ္၍ တခ်ိဳ႔က အိပ္ရာေလးေပၚတြင္ ခန လွဲသူလွဲ၊ တခ်ိဳ႔က အ၀တ္အစား ေရြးသူ ေရြးၾကသည္။ သူကေတာ့ ျပင္ဆင္ေနသူ မ်ားကိုသာ ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ ျပင္ဆင္သည္ ျဖစ္ေစ သိပ္ေတာ့လည္း အေရးမၾကီးပါဘူး မဟုတ္လား။ ေျခရင္းနားက အ၀တ္ ၾကိဳးတန္းေလးက အတြင္းခံ အ၀တ္မ်ား၊ အိမ္ေနရင္း ၀တ္သည့္ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ား၏ ၀န္ျဖင့္ အိၾကေနသည္။ အိပ္ယာေပၚ ထိုင္ရင္း ေျခသည္းဆိုးေနေသာ ေကာင္မေလးက သူ မမဆီမွ ယူထားေသာ ပိုက္ဆံစာရင္းကို အျခား တစ္ေယာက္အား ေျပာျပေနသည္။ "အေဒၚ မနက္က လာသြားတယ္ ကေလးက ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ ... ျပီးခဲ့တဲ့ လက ငါ့မွာ ဧည့္သည္ အ၀င္နည္းေတာ့ မမဆီက ယူရတာေပါ့ဟ အေၾကြးတင္ျပန္ျပီ" ဆိုသည့္ ညည္းသံ .. ေရခ်ိဳးခန္းမွ ေရက်သံ တဗြမ္းဗြမ္းကို အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။
မ်က္စိလည္ လမ္းမွားကာ ေရာက္လာပံု ရသည့္ လိပ္ျပာေလး တစ္ေကာင္က နားခိုရာ ရွာေတြ႔ပံု ေပၚဟန္ မတူပါ။ အခန္းထဲ လူးလား ေခါက္တုံ႔ ပ်ံ၀ဲေနသည္ကို သူအမွတ္တမဲ့ပင္ ေငးေမာမိလ်က္ ရွိေလ သည္။ အျပင္ဘက္ အခန္းမွ မမၾကီး ဖုန္းေျဖေနသံ သဲ့သဲ့က တခ်က္ တခ်က္ သူ႔အေတြးကို ပုတ္ပုတ္ ႏိုးလိုက္ သလိုလို။ သူသာ မဟုတ္ ေျခသည္း ဆိုးေနသည့္ ေကာင္မေလး ကလည္း နားစြင့္ေနဟန္ ရွိသည္။ " အင္း .. ဟိုတယ္ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္၊ ဟုတ္ .. ထည့္ေပးလိုက္ပါ့မယ္ .. အကိုတို႔ လူေရြးျပီးရင္ က်န္တဲ့ လူေတြကို တက္စီဖိုးေပးၿပီး ျပန္လြတ္လိုက္ပါ၊ ဟုတ္ .. စိတ္ခ်ပါ၊ အက်င့္လည္း ေကာင္းပါတယ္ ... " မမၾကီး ဖုန္းေျပာသံ အဆံုးတြင္ ေျခသည္းဆိုးေနေသာ ေကာင္မေလးက သက္ျပင္းခ်ရင္း "ဧည့္သည္ သေဘာ ေကာင္းပါေစ၊ ဒို႔ေတြ အက်င့္ေကာင္းတယ္ ေမးသလို သူတို႔လည္း အက်င့္ေကာင္းပါေစ" ဟု ဆုေတာင္း သလိုလို ေရရြတ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ကားခ ဆိုသည္မွာ အလုပ္ မလုပ္ျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလးမ်ား အတြက္ မုန္႔ဖိုးရရန္ မမၾကီးက တမင္ ေျပာေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ဟိုတယ္သို႔ မမၾကီး၏ ေမာင္ျဖစ္သူ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္း ကာ လိုက္ပို႔ျခင္း ျဖစ္သလို မၾကိဳက္၍ ျပန္လြတ္ေသာ သူမ်ားသည္လည္း ထိုကားျဖင့္ပင္ ျပန္ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ မမၾကီး၏ ေမာင္က မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းကား ဖယ္ရီဆြဲကာ ညပိုင္းတြင္ သူတို႔ေတြကို လိုက္ပို႔ေပးေလ့ ရွိသည္။
အ၀တ္အစားမ်ားကို ကားေပၚတြင္ပင္ လဲလွယ္ ၀တ္ဆင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလ်င္ စကားသံ မထြက္ရ၊ ထမီျဖင့္ မိန္းမေကာင္း ပီပီသသ ဆင္းရန္၊ ေျခသံ မထြက္ရန္ မမၾကီး မွာၾကား ထားသည္ကို သတိရသည္။ ေဘးအခန္း နီးျခင္းမ်ား အရပ္ထဲမွ သူမ်ား ျငိဳျငင္မႈကို မခံရမွ သူမတို႔ ေနရာ ခနခန ေရြ႕ေျပာင္းရျခင္း ဒဏ္မွ ကင္းေ၀းမည္ မဟုတ္လား။ ရံဖန္ရံခါ ပ်င္းလြန္း၍ ၀ရံတာေရွ႔ ထြက္ရပ္မိလ်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေကာင္ေလး တခ်ိဳ႔၏ လွမ္းၾကည့္မႈကို ခံရသည္။ ထိုၾကည္ႏူးစရာသည္ ကာလ ၾကာရွည္ခံသည္ ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ တေယာက္ေယာက္က ဖ်က္ဆီးလိုက္ေသာေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ဖ်က္ဆီး လိုက္ေသာေၾကာင့္ ခန တြင္းခ်င္း ပ်က္ျပယ္သြားေလ့ ရွိသည္။
ကားေပၚ စုတက္ၾကျပီး ေနာက္ခန္းမွ သူမတို႔ တိုက္ခန္းေလးဆီ ဘာရယ္မဟုတ္ ျပန္ေငးၾကည့္ေတာ့ တဖက္ခန္းမွ ကေလးေလး စာအံသံက လြင့္ပ်ံလာျပန္သည္။ " `ဤခရီးနီးသလား .. ငါးနာရီ လာရ၏ ..ဤခရီးနီးသလား .. ငါးနာရီ လာရ၏" ဤခရီးနီးမနီး ေလ်ာက္ၾကည့္သူသာ အသိဆံုးရယ္ပါ။ ကားေလး အရွိန္ျမင့္ကာ ေမာင္းထြက္လိုက္ေတာ့ ကတၱရာ လမ္းမထက္ ေၾကြက် ေနေသာ ကဳကၠိဳလ္ပန္း နီနီေလးမ်ားက ေလအရွိန္ျဖင့္ အေပၚသို႔ လြင့္ပ်ံတက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ဒီတခါေတာ့ အျမင့္ၾကီး မေရာက္ေတာ့ပါ ... ... ...။
သူ ငယ္ငယ္တုန္းက ဒီလုိပဲ စာကို ေအာ္ကာ သံရွည္ဆြဲကာ က်က္ခဲ့ပါလိမ့္မည္။ သူငယ္ငယ္က စာက်က္ ပ်င္းသည္တဲ့။ မွတ္ဥာဏ္လည္း သိပ္ေကာင္းပံု မေပၚပါ အေမက အမွတ္သညာ နည္းလြန္းတဲ့ ေကာင္မဟု ခဏခဏ ျငဴဆူ ေအာ္ဟစ္ ၾကိမ္းေမာင္းျခင္းကိုလည္း ခံခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းတက္ေသာ ႏွစ္ကာလ မ်ားကို သူမမွတ္မိေတာ့ပါ။ သူ မွတ္မိေနသည္က ရပ္ကြက္တြင္း အိမ္ၾကား လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးတြင္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသြား၊ ေက်ာင္းျပန္ရသည္သာ။ အိမ္ေလးေတြေဘး ျဖတ္သြားလ်င္ ထိုအိမ္ေလးမ်ားထဲမွ အခ်င္းအရာမ်ားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ရသည္။ ကေလးမ်ားႏွင့္ ေခြးမ်ားက လမ္းေပၚတြင္ ေျပးေဆာ့လ်က္၊ ငိုယုိလ်က္။ လမ္းေဘးတြင္ပဲ ပလတ္စတစ္ ဇလံုၾကီးမ်ား ခ်ကာ အ၀တ္ေလ်ာ္ေနေသာ သူက ေလ်ာ္လ်က္။ သူတို႔လမ္းထဲမွ အမ်ားစုသည္ လက္လုပ္လက္စားမ်ားႏွင့္ ၀န္ထမ္းမ်ားသာ ျဖစ္သည္။
ထိုလမ္းေလးေပၚမွ ျဖတ္ကာ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ေဆာ့ရင္း ကစားရင္း ေက်ာင္းသို႔ သြားခဲ့သည္သာ အမွတ္ရေတာ့သည္။ ကြန္ကရစ္ အက်ိဳးအကြဲမ်ားႏွင့္ မညီညာေသာ လူေလ်ာက္လမ္းေလးေပၚ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြႏွင့္ ေဆာ့ကစားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က အုတ္ကြဲ အုတ္ပဲၾကားတြင္ ကုတ္ကပ္သပ္ခါ ေပါက္ေနေသာ ျမက္ပင္ေလးမ်ား၊ ထိကရုန္းပင္ေလးမ်ား အေၾကာင္း မေတြးမိခဲ့ပါ။ ဒီေနရာ ေသးေသးေလး လူေတြ နင္းလိုက္ ျဖတ္လိုက္ခံေနရသည့္ ၾကားမွ ဘာလို႔မ်ား ဖက္တြယ္ ရွင္သန္ေနပါလိမ့္။ ခုမွ သူ ေတြးမိျခင္း ျဖစ္သည္။ ရွင္သန္ခ်င္ စိတ္ပဲ ၾကီးမားလို႔လား၊ သဘာ၀ကကို ဒီလို ပတ္၀န္းက်င္မွာ ရွင္သန္ႏိုင္ေအာင္ ျပဳျပင္ ေပးထားသည္လား မသိ။ အပင္ေလးေတြက ဒီလိုဆို သူကေကာ ... ... ... ... ။
ကုကၠိဳလ္ ပန္းပြင့္ေလးက အေမြးဖြားဖြား နီနီေလးႏွင့္ ေလထဲ ျမင့္လိုက္၊ တက္လိုက္ .. ျမင့္လိုက္၊ တက္လိုက္။ ေက်ာင္း တပိုင္းတစႏွင့္ ထြက္ခဲ့ရေသာ သူ႔မွာ လုပ္စရာ အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မရွိပါ။ ယခုေတာ့ သူမမွာ အလုပ္ရွိျပီဟု ဆိုလ်င္လည္း ရပါသည္။
တိုက္ခန္းထဲ ျပန္၀င္လာၿပီး တီဗီေရွ႕ ၀ိုင္းထိုင္ကာ ေနၾကာေစ့ ကိုက္ရင္း ကိုးရီးယား ဇာတ္ကားကို နစ္ေျမာေနေသာ အခန္းေဖာ္မ်ားၾကား ၀င္ထိုင္လိုက္သည္။ တေယာက္က အ၀တ္အစားမ်ားကို မီးပူထိုးေနသည္။ အခန္းပိုင္ရွင္ မမသည္ သူမတို႔ အလုပ္ရွင္လည္း ျဖစ္သည္။ ဒရင္းဘက္ေပၚ လွဲေနေသာ မမက " ေကာင္မေလးေတြ ေရမခ်ိဳး မျပင္ဆင္ၾက ေသးဘူးလား၊ ခနေန ဧည့္သည္ေတြ ေခၚတဲ့ခါ မျပီးမစီး ျဖစ္မယ္ေနာ္" ဟု လွမ္းသတိေပးသည္။ ဤတိုက္ခန္းေလးသည္ မမ ပိုင္သည့္ တိုက္ခန္းေလး ျဖစ္သည္။ သူ အပါအ၀င္ မိန္းကေလး ဆယ္ေယာက္ ရွိသည္။ ဧည့္သည္ ေခၚသည့္အခ်ိန္ႏွင့္ မမ ႏွင့္အတူ အျပင္ ထြက္လည္ခြင့္ရခ်ိန္မွ လြဲလ်င္ တိုက္ခန္း အျပင္ထြက္ခြင့္ မရွိပါ။ ကိုးရီးယားကားကို တပိုင္းတစႏွင့္ ပိတ္လိုက္ရသည့္ အတြက္ ႏႈတ္ခမ္း စူသူစူ၊ မ်က္ႏွာ မဲ့သူမဲ႔ႏွင့္ သို႔ေသာ္လည္း မမ ေျပာသည္မွာ မွန္သည္မို႔ ေရခ်ိဳးရန္ ျပင္ၾကရေလသည္။
ေရခ်ိဳးခန္း ေစာင့္ရမည္ျဖစ္၍ တခ်ိဳ႔က အိပ္ရာေလးေပၚတြင္ ခန လွဲသူလွဲ၊ တခ်ိဳ႔က အ၀တ္အစား ေရြးသူ ေရြးၾကသည္။ သူကေတာ့ ျပင္ဆင္ေနသူ မ်ားကိုသာ ခပ္ေငးေငး ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ ဘယ္ေလာက္ ျပင္ဆင္သည္ ျဖစ္ေစ သိပ္ေတာ့လည္း အေရးမၾကီးပါဘူး မဟုတ္လား။ ေျခရင္းနားက အ၀တ္ ၾကိဳးတန္းေလးက အတြင္းခံ အ၀တ္မ်ား၊ အိမ္ေနရင္း ၀တ္သည့္ အ၀တ္ေဟာင္းမ်ား၏ ၀န္ျဖင့္ အိၾကေနသည္။ အိပ္ယာေပၚ ထိုင္ရင္း ေျခသည္းဆိုးေနေသာ ေကာင္မေလးက သူ မမဆီမွ ယူထားေသာ ပိုက္ဆံစာရင္းကို အျခား တစ္ေယာက္အား ေျပာျပေနသည္။ "အေဒၚ မနက္က လာသြားတယ္ ကေလးက ေနမေကာင္းဘူးတဲ့ ... ျပီးခဲ့တဲ့ လက ငါ့မွာ ဧည့္သည္ အ၀င္နည္းေတာ့ မမဆီက ယူရတာေပါ့ဟ အေၾကြးတင္ျပန္ျပီ" ဆိုသည့္ ညည္းသံ .. ေရခ်ိဳးခန္းမွ ေရက်သံ တဗြမ္းဗြမ္းကို အဆက္မျပတ္ ၾကားေနရသည္။
မ်က္စိလည္ လမ္းမွားကာ ေရာက္လာပံု ရသည့္ လိပ္ျပာေလး တစ္ေကာင္က နားခိုရာ ရွာေတြ႔ပံု ေပၚဟန္ မတူပါ။ အခန္းထဲ လူးလား ေခါက္တုံ႔ ပ်ံ၀ဲေနသည္ကို သူအမွတ္တမဲ့ပင္ ေငးေမာမိလ်က္ ရွိေလ သည္။ အျပင္ဘက္ အခန္းမွ မမၾကီး ဖုန္းေျဖေနသံ သဲ့သဲ့က တခ်က္ တခ်က္ သူ႔အေတြးကို ပုတ္ပုတ္ ႏိုးလိုက္ သလိုလို။ သူသာ မဟုတ္ ေျခသည္း ဆိုးေနသည့္ ေကာင္မေလး ကလည္း နားစြင့္ေနဟန္ ရွိသည္။ " အင္း .. ဟိုတယ္ အခန္းနံပါတ္ ဘယ္ေလာက္၊ ဟုတ္ .. ထည့္ေပးလိုက္ပါ့မယ္ .. အကိုတို႔ လူေရြးျပီးရင္ က်န္တဲ့ လူေတြကို တက္စီဖိုးေပးၿပီး ျပန္လြတ္လိုက္ပါ၊ ဟုတ္ .. စိတ္ခ်ပါ၊ အက်င့္လည္း ေကာင္းပါတယ္ ... " မမၾကီး ဖုန္းေျပာသံ အဆံုးတြင္ ေျခသည္းဆိုးေနေသာ ေကာင္မေလးက သက္ျပင္းခ်ရင္း "ဧည့္သည္ သေဘာ ေကာင္းပါေစ၊ ဒို႔ေတြ အက်င့္ေကာင္းတယ္ ေမးသလို သူတို႔လည္း အက်င့္ေကာင္းပါေစ" ဟု ဆုေတာင္း သလိုလို ေရရြတ္သည္။
တကယ္ေတာ့ ကားခ ဆိုသည္မွာ အလုပ္ မလုပ္ျဖစ္ေသာ ေကာင္မေလးမ်ား အတြက္ မုန္႔ဖိုးရရန္ မမၾကီးက တမင္ ေျပာေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔ကို ဟိုတယ္သို႔ မမၾကီး၏ ေမာင္ျဖစ္သူ ကိုယ္တိုင္ ကားေမာင္း ကာ လိုက္ပို႔ျခင္း ျဖစ္သလို မၾကိဳက္၍ ျပန္လြတ္ေသာ သူမ်ားသည္လည္း ထိုကားျဖင့္ပင္ ျပန္ေခၚလာျခင္း ျဖစ္သည္။ မမၾကီး၏ ေမာင္က မနက္ပိုင္း ေက်ာင္းကား ဖယ္ရီဆြဲကာ ညပိုင္းတြင္ သူတို႔ေတြကို လိုက္ပို႔ေပးေလ့ ရွိသည္။
အ၀တ္အစားမ်ားကို ကားေပၚတြင္ပင္ လဲလွယ္ ၀တ္ဆင္ရမည္ ျဖစ္သည္။ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလ်င္ စကားသံ မထြက္ရ၊ ထမီျဖင့္ မိန္းမေကာင္း ပီပီသသ ဆင္းရန္၊ ေျခသံ မထြက္ရန္ မမၾကီး မွာၾကား ထားသည္ကို သတိရသည္။ ေဘးအခန္း နီးျခင္းမ်ား အရပ္ထဲမွ သူမ်ား ျငိဳျငင္မႈကို မခံရမွ သူမတို႔ ေနရာ ခနခန ေရြ႕ေျပာင္းရျခင္း ဒဏ္မွ ကင္းေ၀းမည္ မဟုတ္လား။ ရံဖန္ရံခါ ပ်င္းလြန္း၍ ၀ရံတာေရွ႔ ထြက္ရပ္မိလ်င္ ရပ္ကြက္ထဲမွ ေကာင္ေလး တခ်ိဳ႔၏ လွမ္းၾကည့္မႈကို ခံရသည္။ ထိုၾကည္ႏူးစရာသည္ ကာလ ၾကာရွည္ခံသည္ ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ တေယာက္ေယာက္က ဖ်က္ဆီးလိုက္ေသာေၾကာင့္၊ သို႔မဟုတ္ မိမိ ကိုယ္တိုင္ကပင္ ဖ်က္ဆီး လိုက္ေသာေၾကာင့္ ခန တြင္းခ်င္း ပ်က္ျပယ္သြားေလ့ ရွိသည္။
ကားေပၚ စုတက္ၾကျပီး ေနာက္ခန္းမွ သူမတို႔ တိုက္ခန္းေလးဆီ ဘာရယ္မဟုတ္ ျပန္ေငးၾကည့္ေတာ့ တဖက္ခန္းမွ ကေလးေလး စာအံသံက လြင့္ပ်ံလာျပန္သည္။ " `ဤခရီးနီးသလား .. ငါးနာရီ လာရ၏ ..ဤခရီးနီးသလား .. ငါးနာရီ လာရ၏" ဤခရီးနီးမနီး ေလ်ာက္ၾကည့္သူသာ အသိဆံုးရယ္ပါ။ ကားေလး အရွိန္ျမင့္ကာ ေမာင္းထြက္လိုက္ေတာ့ ကတၱရာ လမ္းမထက္ ေၾကြက် ေနေသာ ကဳကၠိဳလ္ပန္း နီနီေလးမ်ားက ေလအရွိန္ျဖင့္ အေပၚသို႔ လြင့္ပ်ံတက္သည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔ ဒီတခါေတာ့ အျမင့္ၾကီး မေရာက္ေတာ့ပါ ... ... ...။
Subscribe to:
Posts (Atom)