Wednesday, May 15, 2013

ဆရာမ

အဖြားတင္ ...။ က်ေနာ့္ေခၚသံကို နားစြင့္ရွာသည္။ မ်က္ေမွာင္ကိုၾကံဳ႔သည္။ က်ေနာ္က ေနေရာင္ကိုေက်ာေပး၍ ၀င္လာေသာေၾကာင့္ က်ေနာ့္မ်က္နွာကို ျမင္ရဟန္မတူေပ။ ေနေရာင္ကို လက္ျဖင့္ကာ၍ က်ေနာ့္ကိုေမးသည္။ ဘယ္သူလဲ ...။ အဖြားတင္ ... က်ေနာ္ သီဟ ။   ထိုအခါမွ က်ေနာ့္လက္ကိုကိုင္ျပီး သူ႔ဘက္ဆြဲေခၚသည္။ ႏႈတ္ခမ္းကိုက္သည္။ ျပီးလ်င္ နင္ ... နင္ဟုေခၚရင္း စကားေတြ တတြတ္တြတ္ေျပာပါေတာ့သည္။

ေရနံေခ်းတို႔၀ေနေသာ ဤႏွစ္ထပ္အိမ္ၾကီးတြင္ က်ေနာ္ႏွင့္ အျခားကေလးမ်ားစြာေနခဲ့ဖူးသည္။ ကတၱရာလမ္းမထက္ ႏွိမ့္ေသာခ်ိဳင့္တြင္ေဆာက္ထားျပီး ေလွကားေလးျဖင့္ အိမ္ၾကီးဆီသို႔ ဆင္းသြားရသည္။
ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္တိုင္းတြင္ ေက်ာင္းမွျမဴးတူးစြာျပန္လာခဲ့လည္း ထိုအိမ္ၾကီးနားေရာက္ရင္ လြယ္အိတ္ကို ေသေသသပ္သပ္ျပန္လြယ္၊ ေပေရေနေသာ ဖုန္ကိုခါ၊ အကၤ် ီကို သပ္ရပ္ေအာင္ဆြဲဆန္႔ကာ
ထိုအိမ္ၾကီးဆီသို႔သြားခဲ့ရသည္။ ထိုအိမ္ၾကီး၏ အေပၚထပ္တြင္ သစ္သားစားပြဲရွည္ၾကီး ႏွစ္ခု စားပြဲ၀ိုင္းတခု ၊ သင္ပုန္းၾကီးတခ်ပ္လည္း ရွိသည္။
ကေလးမ်ားသည္ အတန္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေသာ္လည္း အားလံုးသည္ မူလတန္းေက်ာင္းသားမ်ားသာျဖစ္သည္။ သူငယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀တြင္ က်ေနာ္သည္ ထိုအိမ္ၾကီးသို႔
ေက်ာက္သင္ပုန္းေလး တစ္ခ်ပ္၊ ဆန္ႏို႔ဆီဘူးတစ္လံုး၊ ဖေယာာင္းတိုင္ တစ္ထုပ္ျဖင့္ေရာက္ခဲ့သည္။ က်ဴရွင္ဟုသတ္မွတ္လ်င္လည္း က်ဴရွင္၊ ေက်ာင္းဟုေခၚခ်င္လွ်င္လည္း ေက်ာင္းပင္။
ကေလးမ်ားကို ပညာသင္ေပး၊ ဆံုးမသြန္သင္ေပးသည့္အတြက္ တစ္လတာလခက ဆန္ႏို႔ဆီဘူးတစ္လံုးႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္။ ဤသည္ကိုလည္း သတ္မွတ္ထားသည္ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္။
အမ်ားကဤနည္းတူေပးသျဖင့္ က်ေနာ္တို႔ မိခင္ကလည္း လိုက္ေပးျခင္းသာျဖစ္သည္။

အဖြားတင္သည္ က်ေနာ္တက္ေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းတြင္ မူလတန္းျပဆရာမျဖစ္သည္။ အဖြားတင္ သင္ေသာဘာသာရပ္က သခ်ၤာႏွင့္ ျမန္မာစာ။
က်ေနာ္တို႔သည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးတစ္ခ်ပ္ျဖင့္ ၀လံုးေပါင္းေျမွာက္မ်ားစြာေရးခဲ့ရသည္။ ၀လံုးေလးေတြပိန္ေနလ်င္၊ ရွည္ေနလ်င္ ျပန္ဖ်က္၊ ျပန္ေရး..။
က်ေနာ္တို႔လက္ေသးေသးေလးကို အဖြားတင္လက္ျဖင့္အုပ္ကိုင္ကာ ၀လံုးေလးေတြေရးေပးခဲ့သည္။ ၀လံုးေတြကိုေရးဖို႔ မ်ဥ္းကဘယ္ကစသည္။ ဘယ္လို၀ိုက္သည္။
ေက်ာက္သင္ပုန္းေလးေပၚတြင္ ၀ါးျခမ္းျပားေလးျဖင့္တိုင္းကာ ေက်ာက္တံႏွင့္ မ်ဥ္းတားေပးသည္လည္း အဖြားတင္။
ၾကိမ္လံုးေသးေသးတစ္လံုး ေဆာင္ထားေသာ္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားစကားမ်ားကာဆူလာလ်င္ ေက်ာက္သင္ပုန္းကို တျဗန္းျဗန္းရိုက္ျပီး လွန္႔ဖို႔ ၊ သတိေပးဖို႔ေလာက္သာ။
အဖြားတင္လက္နက္က ဗိုက္ေၾကာဆြဲျခင္း ။ က်ေနာ္တို႔ အျပစ္လုပ္လွ်င္၊ စာမက်က္ခဲ့လွ်င္၊ အိမ္စာမလုပ္ခဲ့လွ်င္ ဗိုက္ေၾကာလိမ္ခံရသည္။
ေရွးျမန္မာဆရာမၾကီးတြင္ ယခုေခတ္လိုေက်ာင္းသားဗဟိုျပဳ ဘာဗဟိုျပဳပညာေရးမရွိ။ သခၤ်ာတြက္လ်င္ေတာင္ အသံထြက္တြက္ၾကသည္ဆိုလ်င္ ယံုမည္လားမသိ။
ဟဲ့ ... ပါးစပ္ကပါအသံထြက္ဟု ခိုင္းကာ တြက္ခိုင္းသည္။ လက္ေတြေကာ ေျခေထာက္ေတြေကာ ... ပါးစပ္ကပါအသံထြက္ေသးသည္။ ေျခာက္နဲ႔ တဆယ့္သံုး ေပါင္း ဘယ္ေလာက္လဲေမးလ်င္
ေျခာက္ကို စိတ္ထဲမွာမွတ္ဟု အသံထြက္မိလ်င္ နည္းတာမွတ္ရလား၊ လက္ေတြေျခေတြေထာင္ရမခက္ဘူးလားဟု ျပန္ေအာ္လိမ့္မည္။ တဆယ့္သံုးကို စိတ္ထဲမွာမွတ္ ေျခာက္ေခ်ာင္းေထာင္ ဟုပါးစပ္ကေအာ္ရင္း
လက္ကေလးေျခာက္ေခ်ာင္းေထာင္ တေခ်ာင္းခ်ိဳးတိုင္း တစ္ဆယ့္ေလး၊ တစ္ဆယ့္ငါးဆက္ေရတြက္ရသည္။ ဆယ့္ေလး၊ ဆယ့္ငါးဟု အသံထြက္မိလ်င္ ဗိုက္ေၾကာနာမည္။ တစ္ဆယ့္ေလး၊ တစ္ဆယ့္ငါး။
ယိမ္းတိုက္သလို ေက်ာင္းသားေလးငါးေျခာက္ေယာက္သည္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေရွ႕ တင္ပ်င္ေခြထိုင္ရင္း
လက္ေလးေတြေထာင္ရင္း လက္ေလးေတြခ်ိဳးရင္း ဂဏန္းသခ်ၤာတြက္ခဲ့ၾကသည္။ ကဗ်ာရြတ္ခဲ့ရသည္။

က်ေနာ္ အထက္တန္းေရာက္ျပီ ။ ဂဏန္းတြက္ရာတြင္ လက္ေလးမခ်ိဳးေတာ့။ အရာရာကို ပါးစပ္ကမေအာ္ေတာ့။ သို႔ေသာ္ စီးကရက္ေလးလက္ၾကားညွပ္တတ္လာသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ စီးကရက္ေလးခ်ိတ္တတ္လာသည္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူၾကီးျဖစ္လာသည္ဟု ထင္သည္။ ထိုအထင္သည္ ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ အဖြားတင္အိမ္ေရွ႕ေရာက္လ်င္ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျမဲ။ ထိုအိမ္ၾကီးေရွ႕ေရာက္လ်င္ တခ်က္ၾကည့္၊ စက္ဘီးကိုအျမန္နင္း။
မဟုတ္ပါက ... ဟဲ့ လာဦးဟုေခၚကာ ပုဆိုးခ်က္ျပဳတ္ျဖစ္ေနလွ်င္ ဗိုက္ေၾကာဆြဲကာ ျပန္တင္၀တ္ခိုင္းမည္။ စီးကရက္နံ႔ရလွ်င္လည္း အဆြဲခံရမည္။ က်ေနာ္တို႔ကေကာ ဘာမ်ားတတ္ႏိုင္မည္နည္း။

က်ေနာ္ တကၠသိုလ္မွဘြဲ႔ရျပီးသည့္အခါ အဖြားတင္အိမ္ကို ေရွာင္၍သြားႏိုင္ေသာလမ္းမ်ားရွိသည့္တိုင္ ထိုအိမ္ေရွ႕မွျဖတ္မိသည္။ ျဖတ္တိုင္းလည္း အဖြားတင္ကို ရွာမိသည္။ လမ္းမထက္မွ ေမွ်ာ္ၾကည့္လ်င္ အဖြားတင္က ေက်ာက္သင္ပုန္းကို
တျဗန္းျဗန္းရိုက္ကာ ကေလးမ်ားကို လက္ကိုဘယ္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ စိတ္ထဲဘယ္ေလာက္မွတ္ဟု သင္ျမဲ၊ သင္ဆဲ။ ရံဖန္ရံခါဆံုလ်င္ စီးကရက္နံ႔ရမရ အဖြားတင္က စံုစမ္းျမဲ။ က်ေနာ္ကလည္း ေသာက္ျမဲျဖစ္သျဖင့္ ဗိုက္ေၾကာဆြဲခံရကာ
တဟဲဟဲ ရယ္ျမဲ။ ဒါသည္ပင္ က်ေနာ္ႏွင့္ က်ေနာ့္လက္ဦးဆရာမၾကီး အဖြားတင္တို႔၏ ကစားနည္းတခုလိုလို။

အေပၚထပ္တံခါးတို႔သည္ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ပိတ္လ်က္။ အျပင္ဘက္ အတက္အဆင္းေလွခါးဆံေပၚတြင္ ဖုန္တို႔တင္လ်က္။ ယခု အဖြားတင္စာမသင္ႏိုင္ေတာ့သျဖင့္ ဒီေလွကားေပၚက ေက်ာင္းသားကေလးငယ္တို႔ အတက္အဆင္းမလုပ္ေတာ့ျပီ။
ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚ ၾကိမ္လံုးရိုက္သံတျဗန္းျဗန္း မၾကားရေတာ့။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာတိုင္းၾကားေနရေသာ လက္ကိုဘယ္ေလာက္ေထာင္ ဘာကိုစိတ္ထဲမွာမွတ္စသည့္ သံျပိဳင္သံေလးမၾကားရေတာ့။ အဖြားတင္ပင္ ကေလးငယ္တေယာက္တြဲကူေပးလ်က္ ေတာင္ေ၀ွးေလးႏွင့္ လမ္းေလ်ာက္ေနရသည္။
ယခု က်ေနာ့္လက္ေပၚ အုပ္မိုးထားေသာလက္တို႔သည္ တခ်ိန္က က်ေနာ့္ကို ၀လံုး၀ိုင္း၀ိုင္းမွ ကၾကီး၊ ခေခြးျဖစ္လာေအာင္ သင္ေပးခဲ့ေသာလက္ျဖစ္သည္။
" နင္ ... ငါအိမ္ထဲမွာေနျပီး ဘာမွမသိဘူးမထင္နဲ႔၊ နင့္အေၾကာင္းအကုန္ၾကားတယ္ ... ဟမ္ နင္ခု ဘာေတြလုပ္ေနလဲ " စကားေတြကို ေမးလည္းေမး၊ ေျပာလည္းေျပာ ... က်ေနာ့္မ်က္ႏွာဆီေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာမမ်က္လံုးတို႔သည္ ေ၀သီလ်က္။
" က်ေနာ္ ေကာင္းေအာင္ေနပါတယ္ အဖြားတင္" က်ေနာ္ဤသို႔ေျဖလ်င္ လက္ကိုတင္းတင္းဆုပ္သည္။ တပည့္အေပၚခ်စ္ေသာေဇာသည္ အားျဖစ္ေစသလား က်ေနာ္မေတြးတတ္ပါ။
" ေအး ေဆးလိပ္လည္းျဖတ္ ၊ ဘာမွမေကာင္းတဲ့ဟာကို ဘာလို႔ေသာက္ေနတာတုန္း " ၊ က်ေနာ္က ဟုတ္ ဟုတ္ဟု ကတိေပးျမဲ။
ၾကမ္းေပၚဆင္း၍ အဖြားတင္ကို ကန္ေတာ့လွ်င္ ... ေအး အမ်ိဳးကိုေစာင့္၊ ႏိုင္ငံကိုခ်စ္တဲ့ ေယာက္်ားေကာင္း၊ ေယာက္်ားျမတ္ျဖစ္ပါေစဟု ဆုေပးသည္။

အဖြားတင္အိမ္မွအျပန္ ေနရီရီ၊ ေလေအးေအးတြင္ က်ေနာ္စိတ္ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖင့္ ျမစ္ကမ္းေဘးလမ္းမွ ျပန္မိသည္။ အမွတ္မထင္ၾကားရေသာ ေရစီးသံတြင္ လက္ေလးငါးေခ်ာင္းေထာင္၊ ေျခာက္ကို စိတ္ထဲမွာမွတ္ .. ေျခာက္၊ ခုႏွစ္၊ ရွစ္၊ ကိုး စသည္ျဖင့္ ၾကားမိသလိုလို ... ... ... ... ။